Between the Blinds

Soms praat ik gemakkelijk over individualisme. Maar eigenlijk weet ik ook gewoon niet wat het is. Ik ben blind. Jongeren en een land die niet voorbij de nauwe grenzen denken zijn misschien wel de wegbereiders van een nieuwe samenleving, waarin de zorg voor de ander beter wordt gerealiseerd dan in de onze.

In de krant een ontroerend maar ook verhelderend verhaal over de Gambiaan Jabbi. Zijn neef was verdronken bij de overtocht naar Italië. Hij wilde er werken in legale banen en geld naar huis sturen. Jabbi zelf blijft gewoon leraar in Gambia. Hij hoort leerlingen nu al praten over de oversteek. Die leerlingen zijn doof voor zinnige argumenten. Je kunt hun nog zo vaak vertellen dat ze in Libië worden opgesloten en gemarteld, onderweg op zee zinken, en als ze al aankomen in een opvangkamp terechtkomen. Doof en blind zijn ze, die leerlingen.

Heb je niet blindheid nodig om je immuun te maken tegen risico's, en ze daardoor beter aan te kunnen? Soldaten in de Oudheid dronken zich voor het gevecht moed in. Bij de strijd zelf maakten ze een ongelooflijk kabaal. Bevelen van hun leiders kunnen nauwelijks hoorbaar zijn geweest. Ze waren doof en blind.