Je kunt kiezen voor de strategie geheimzinnig doen (Ad Verbrugge) of de bekentenis (Rousseau, Diederik Stapel). Ook kun je veel over jezelf vertellen vanwege de stilzwijgende afspraak dat iedereen alles heel concreet wil hebben, met voorbeelden die 'dicht bij je liggen', waarmee de lezer zich kan identificeren of die hem aanspreken.
Zou er een samenhang tussen die twee bestaan, het relativeren van het ik en het centraal stellen van jouw eigen ik?
Je komt bijna automatisch terecht in persona. Denk ook bijvoorbeeld aan de theaterambities van Stapel of de popidoolcoquetterieën van Verbrugge. De regel van dit genre luidt: als iets van jezelf boeiend is, dan is alles van jezelf boeiend.
Het ik is dan voorgoed bevrijd van de ballast van de paradox dat je door je eigen ik te erkennen eigenlijk alle ikken erkent.
Niettemin blijft ook hier gelden: wie één mens redt, redt de hele mensheid. Het model daarvoor biedt het christendom, met zijn 'ik ben...'.
Hoe is het dan mogelijk het ik zo uitbundig weer te geven zonder abstract te worden? Het model hiervoor biedt le roi soleil. Pas als hij opstond en aangekleed werd volgens de juiste procedures kon de dag in het hele rijk beginnen. De orde was niet alleen een orde van regels en mensen, het was vooral ook een orde van dingen.
Vandaar dat we te weten moeten komen dat Diederik Stapel een Apple Macintosh Classic II kocht, 'omdat ik die het mooist vond en omdat die me het makkelijkst te gebruiken leek'.
Zo, de waardigheid van onze relatie met onze spullen is nu ook in één beweging gered.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten