Aan niets

Hallo, niets. Ik dacht ineens aan je, omdat het me ineens niet meer vanzelfsprekend leek om contact te zoeken met deze of gene. Vervolgens dacht ik: misschien heb ik in al mijn vorige blogs ook wel geen contact gezocht met deze of gene. En, wie weet, heb ik dat wel gevonden, altijd al, dat contact met deze of gene, dat in dit geval bestond in deze noch gene, in een non-contact dus eigenlijk, een vondst die met terugwerkende kracht iets zegt over de bedoelingen en adressering.

Stel je voor, zoveel ongeadresseerde boodschappen, boodschappen die geadresseerd zijn maar hun adressant missen, boodschappen die zich voordoen als boodschappen maar eigenlijk geen boodschappen zijn, omdat ze wel geadresseerd zijn en ook wel aankomen maar nauwelijks inhoud hebben, omdat de zin ervan hoe dan ook te maken heeft met een beslissing ergens in de adressant zelf, een beslissing die niet anders kan dan uitblijven vanwege de aard van de boodschap zelf, een boodschap die altijd - direct dan wel indirect - gaat over de adressant zelf.

Daarom waag ik de volgende conclusie. Je lijkt onmogelijk, je lijkt afwezig of hooguit virtueel aanwezig. Dat brengt een zekere instabiliteit in de wereld die mijn bedoelingen blokkeert of minstens onderbreekt. Mijn berichten, dit bericht, alles snelt toe op een adressant die, als hij er al is, zeker niet die superadressant kan zijn die mijn boodschap betekenis geeft.

Daarom dus maar, lazer ik de kandidaten eruit met stokslagen, en blijf ik liever zitten met een paar oudjes, al zo vaak weggebonjourd dat ze er hoe dan ook zijn, maar dan op de manier van het niet-zijn, ze zijn er nadrukkelijk niet. Aan jullie dus, jullie niet-zijnden, aan jullie is dit bericht gericht, op de eerste plaats, en pas over jullie ruggen de aimabele vrienden, virtuele linked-inmensen, zoveel andere neutro-socialen.

Zo belangrijk waren jullie, jullie nietsigen, mensen die murmelen bij gedode beesten of die dat juist niet deden. Aan jullie heb ik mijn blogs gewijd.